zaterdag 14 januari 2012

Begonnen ...

Deze week viel de beslissing. Het moet er maar van komen. Het ligt al heel lang klaar. Uitgeprint en al verschillende keren gelezen door Ada. 'Daar moet je iets mee doen ...'. Maar het was nog niet af, vond ik, het laatste hoofdstuk ontbrak. En dat was ook zo moeilijk om te doen, om te bedenken hoe je het op moest schrijven, maar ook om de blik naar binnen te richten en bij jezelf te rade gaan, hoe het nou na die tijd verder gegaan is, waar het je gebracht heeft, hoe het je gevormd heeft. Heel erg moeilijk.

Bouwen aan een monument, zo heb ik het deze week maar omschreven, op mijn andere Weblog 'God is in de stilte'. Na het overlijden van Opa afgelopen dinsdagavond viel de beslissing. Heb ik alles opgezocht, de uitgeprinte versie, en alles wat op de floppy stond. Lang vervlogen tijden ...

Ter herinnering aan onze zoon Nathaniel, geboren op 24 december 1990, overleden op 8 februari 1991.

Gebaseerd op een bijgehouden dagboek, destijds aanbevolen door onze kraamzuster Gerda, toen hij nar het ziekenhuis moest. Uitgewerkt en voorzien van aanvullingen, gedachten en gebeden, zeven jaar na dato. Eerder durfde ik mijn eigen pijn niet onder ogen te zien. Omdat schrijven over je emoties niet gaat vanuit je emoties. Er moet (enige) afstand zijn. Vond ik toen. Inmiddels denk ik daar wel anders over.

Na overleg met Ada besloten om de publicatie op te starten in de vorm van een Weblog. Een boekje is handiger ja, maar ik wilde toen in ieder geval niet gaan leuren met een boekje over mijn eigen emoties, ons eigen verdriet te koop zetten. Het zou wel bedoeld zijn voor kleine kring, maar toch, publiciteit is als introvert mens niet mijn prioriteit. Inmiddels denk ik ook daar wat genuanceerder over ...

De titel van dit weblog is 'Monument voor een parel'. De oorspronkelijke titel van het manuscript was 'Een parel in God's hand', gebaseerd op het lied van Elly en Rikkert.

Een heftige periode uit ons gezinsleven. Open en bloot, naar buiten toe, kwetsbaarheid ten toon gespreid. Het gaat beginnen.

Langzaam aan. Stapje voor stapje. Want ik ga niet alles in een keer droppen. Ik moet er eerst zelf weer een keer doorheen. Door de emoties en door de tekst. En dat laatste hoofdstuk, ja, dat moet ook nog geschreven worden.

Maar dit was de eerste stap ...

***

Vandaag tussen de bedrijven door, de eerste pagina's aangemaakt en gevuld met de teksten die ik, zo veel jaren geleden, al had gemaakt. Dat gaat sneller dan ik dacht. Kwestie van doorlezen, knippen en plakken. Maar dit was de eerste fase, de moeilijkste komt nog.

Wel een vreemde gewaarwording zo op deze dag. Terwijl mijn schoonvader opgebaard staat, we vanmiddag als familie condoleance hadden, nu werken aan dit monument. Onwerkelijk. Twee levens, voorbij, maar ze raken elkaar wel. In mijn persoon. In mijn uitingen.

1 opmerking:

  1. Wat een liefdevolle handeling ben je hier aan het verrichten. Sterkte bij alle stappen die je nog zetten zult.

    BeantwoordenVerwijderen