Het is alweer enige maanden geleden dat deze weblog voltooid is. Het is als het ware losgelaten. Best eng. In het begin ook gecommuniceerd naar de naaste familie en enkele mooie reacties gekregen. Dat bemoedigt en bevestigt je, dat het goed is dat we het zo gedaan hebben.
Heel summier ook melding van naar buiten gedaan, in een bericht op mijn andere weblog 'God is in de stilte', en ook daarvan enkele bezoekers mogen ontvangen, van mensen die mij daar volgen. Enkelen hebben ook gereageerd, die ik bij deze ook wil bedanken. Marianne, Wendy, Tineke, Linda, Mirjam, Running Horse en Marijke namen de moeite om de herkenning, het gevoel in hun hart bij het lezen, te verwoorden. Zelfs een reactie via Twitterconnecties (Drieneke, Nicole). Ook een enkele anonieme reactie. En via de mail ontving ik een ontroerende reactie van iemand (Corine) uit een naburig dorp. Ook een kind verloren, door een ongeluk.
Waaruit blijkt dat er nog meer leed is in deze wereld. Wij zijn of waren daarin niet uniek. Maar het verwoorden geeft wel raakvlakken, herkenning, aanknopingspunten, zelfs een beetje erkenning van eigen gedragen verdriet en pijn.
Vooral voor Ada was het goed. Meerdere malen heeft ze het al gelezen, ook al voor het online stond. Haar wens is dat het nog ooit tot een boekje zal komen. Daar moet ik nog over nadenken. Want dat kost geld, dat vereist nogmaals door de materie gaan, dat vraagt publiciteit ...
Wordt wellicht vervolgd dus. Maar ik beloof nog niets.
