Het is alweer enige maanden geleden dat deze weblog voltooid is. Het is als het ware losgelaten. Best eng. In het begin ook gecommuniceerd naar de naaste familie en enkele mooie reacties gekregen. Dat bemoedigt en bevestigt je, dat het goed is dat we het zo gedaan hebben.
Heel summier ook melding van naar buiten gedaan, in een bericht op mijn andere weblog 'God is in de stilte', en ook daarvan enkele bezoekers mogen ontvangen, van mensen die mij daar volgen. Enkelen hebben ook gereageerd, die ik bij deze ook wil bedanken. Marianne, Wendy, Tineke, Linda, Mirjam, Running Horse en Marijke namen de moeite om de herkenning, het gevoel in hun hart bij het lezen, te verwoorden. Zelfs een reactie via Twitterconnecties (Drieneke, Nicole). Ook een enkele anonieme reactie. En via de mail ontving ik een ontroerende reactie van iemand (Corine) uit een naburig dorp. Ook een kind verloren, door een ongeluk.
Waaruit blijkt dat er nog meer leed is in deze wereld. Wij zijn of waren daarin niet uniek. Maar het verwoorden geeft wel raakvlakken, herkenning, aanknopingspunten, zelfs een beetje erkenning van eigen gedragen verdriet en pijn.
Vooral voor Ada was het goed. Meerdere malen heeft ze het al gelezen, ook al voor het online stond. Haar wens is dat het nog ooit tot een boekje zal komen. Daar moet ik nog over nadenken. Want dat kost geld, dat vereist nogmaals door de materie gaan, dat vraagt publiciteit ...
Wordt wellicht vervolgd dus. Maar ik beloof nog niets.
Als ik mijn mening mag geven, dan wil ik graag zeggen dat ik het heel moedig en waardevol vind dat mensen eerlijk zijn over hun gevoelens en gedachten en dat ook willen delen met anderen. Mensen lijken te verkoelen en in een isolement te raken als we allemaal maar onze gevoelens en omstandigheden 'verstoppen'. Ik vind het jammer als mensen niet persoonlijk willen zijn, dan mis je juist de menselijkheid die íedereen heeft, maar blijkbaar niet meer mag of kan delen. Ik heb meerdere boekjes en verhalen gelezen van ouders die hun kindje zijn verloren, met een traan, hoop en een richting in de zoektocht om het een plekje te geven. Ook voor vrouwen die een kindje al heel vroeg zijn verloren is het erg gevoelig en zal altijd 'gevoelig' blijven. Ik ben zelf mijn eerste kindje verloren en weet dat ik eigenlijk 3 kindjes heb waarvan 1 in de hemel. Ook al was het nog zo klein, het was leven die we van God hadden gekregen. Ik vind het een mooie en waardevolle blog en voor velen die hetzelfde hebben ervaren zal het een plek zijn om herkenning te vinden, dat je niet alleen op de wereld bent die het zware gevoel van verlies moet dragen. Ik zeg niet dat je dit moet publiceren hoor, want hier een blog over schrijven is al zo waardevol.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je woorden, Tineke.
BeantwoordenVerwijderenHet dagboek met de 'feiten' heb ik gedurende de periode zelf bijgehouden, op advies van onze kraamzuster. De gevoelens eromheen heb ik na zeven jaar onder ogen gezien en opgeschreven, toen was ik er pas aan toe, om mijn eigen emoties te vatten in woorden.
Het laatste jaar zie ik in de bloggerswereld dit soort verslagen verschijnen, bijna live geschreven, je kunt zo meekijken. Dat vind ik pas moedig, en ik leer er ook van, o.a. dat niet iedereen zoiets op een zelfde manier verwerkt. Maar het blijft goed en nodig om hier open en transparant mee om te gaan. Ook de dood is een realiteit in het leven en daar kun je niet omheen. En we krijgen er hoe dan ook allemaal mee te maken.
Ik heb ook gemerkt dat je er een bepaalde 'gevoeligheid' aan overhoudt, als je zulke dingen meemaakt. Het geeft je openheid om er ook met anderen over te praten, die ook iets verdrietigs in hun leven meemaken.