Onthulling van een monument

Ja, vandaag is het zo ver. 

Het is klaar. 

Steen voor steen gebouwd. 

Woord voor woord gebaard. 

Vanuit het hart ontstaan, 

met pijn geboren. 

Geordend. 

In het licht gebracht. 

Te kijk gezet. 

Openbaar gemaakt.

Ter herinnering aan.

Het duurde een week, om het diep weggestopte, al eerder geschreven verslag, over te zetten naar deze online weergave. Voorzien van foto's en een nawoord. Met de afstand van 21 jaar tussentijd gelezen, herlezen, gepolijst, geplaatst.

Open. Transparant. Kwetsbaar Eng. Kaal. Naakt.

Het voelt leeg, aan de ene kant. Maar toch ook, als een mijlpaal, een markeringsplaats. Uiteindelijk heeft een weblog van iemand anders, met een vergelijkbaar ontroerend verhaal van een wiegendood, me over de streep gehaald. Het moet. Het moet nu. In deze vorm ook.

Want de dood ontloopt niemand. Hoe graag je het ook zou willen. Hoe schokkend het ook kan zijn. Iedereen krijgt er mee te maken, of heeft er al mee te maken gehad, in welke vorm dan ook. Op afstand of dichtbij. Langzaam aan zien komen of plotseling, abrupt. Onontkoombaar.

Daarom.

Omdat we het maar beter onder ogen kunnen zien. Memento mori. Gedenk te sterven. Bereidt je huis. Pluk de dag, dat ook wel, maar dat zeker niet alleen. Je mag genieten, niet omdat het toch morgen voorbij is, maar opdat je je bewust zult zijn van het mooie, het wonder, het diepe van leven. Zijn. Ervaren Voelen. Liefde. God.

Dat is de kern van alles, zien voorbij wat te zien is. Beseffen dat er meer is. Geloven in Wie de Oorzaak is. Op weg gaan naar de nieuwe toekomst. Een ander leven. Alle tranen weg. Alle ellende voorbij. Volmaaktheid.

Wie het vatten kan, vatte het. Geschonken genade. Geopenbaarde wonderen. Ultieme liefde.

Kom. Neem. Lees. Huiver. Herken. Wordt geraakt, of niet. Probeer je in te leven. En reageer, als je wilt. Het wordt op prijs gesteld.

De laatste fase

Vanavond weer drie pagina's online gezet. 'Het leven gaat verder ...', 'Weer een wonder' en de laatste met de foto's van toen. Slechte kwaliteit, dat wel. Ingeplakte albumfoto's ingescand met een niet zo beste scanner, maar op internet is het nog wel te bekijken. In een latere fase wellicht nog een betere kwaliteit foto's proberen te uploaden. Voorlopig is er in ieder geval iets te zien.

En te lezen.

Het proces nadert zijn voltooiing. Maar het moet nog wel worden voorzien van een Nawoord, een uitgebreide terugblik, nu geschreven, zoveel jaren later. Waar heeft het ons gebracht? Hoe zijn we nu geworden? Wat is er daarna allemaal gebeurd, in die éénentwintig jaar?

Waar ik feitelijk al die jaren tegen op heb gezien, het proces van afronding en verwerking, dat daagt nu weer levensgroot op. Een niet te beklimmen berg. Een niet met woorden te slechten hindernis. Graven in de ziel. Dit kun je niet zo maar afdoen met een luchtige afsluiter, een losse opmerking van 'dit was het dan'.

De uitdaging roept. Nog steeds. Jaja, ik kom eraan. Ik geef mij niet zomaar gewonnen. Het moet. Het monument moet af. De parel, ons kind, is het waard. De moeder wacht. En ik bid, zonder woorden. Hoeveel nachtjes slapen nog?

Uitleg

Even voor de duidelijkheid, nog een korte uitleg over de opzet van deze nieuwe blog.

Wat ik hier publiceer is het verslag wat ik eind 1997 op papier heb gezet. Het beschrijft de periode van december 1990 tot februari 1991, toen ons vierde kind, Nathaniel, geboren werd en weer stierf. Aan de hand van toen vastgelegde dagboeken en rapporten uit het ziekenhuis, en aangevuld met gedichten, dagboekfragmenten van eerdere en latere datum, gebeden etc.

Het verslag zelf is te lezen door op de pagina's te klikken (kolom rechts, bovenaan). De hoofdkolom in het midden gebruik ik om enkele berichten tussendoor te plaatsen, tijdens het publiceren en bij de afwerking van de laatste hoofdstukken, die nog geschreven of afgerond moeten worden. Tussenstoppen. Oasen in de woestijn van het bouwproces. Adempauzes. Reflecties.

Reacties worden uiteraard op prijs gesteld, maar het is ook te begrijpen dat anderen hier met enige afstand, gereserveerd, bedremmeld, naar staan te kijken, geen woorden weten. Dat is helemaal niet erg.

Het is voor ons als ouders een stuk geschiedenis, wat altijd met ons meegaat. We kennen het, hebben het doorleefd, het is aan de ene kant voorbij, maar aan de andere kant nemen we het ook met ons mee. Het blijft bij je. Het zit in je. Maakt deel uit van je lijf, je leven, je geschiedenis, je toekomst. Ons hele leven dus. En we hebben er bewust voor gekozen om het naar buiten te brengen. Pijn en gebrokenheid horen bij het leven, dat weten we allemaal. Maar het dringt pas echt goed tot je door als je het zelf aan den lijve ondervindt. Als je er dwars doorheen moet. Dat doet pijn, ongelooflijke pijn.

Maar het vormt je ook. Je verandert er van. Het doet je iets. Zelf zeg ik altijd, dat ik in één keer volwassen ben geworden, ook al was ik op dat moment dan ook al 30 jaar. Maar daarover later wellicht meer.

Inmiddels staan er zes pagina's online. Er volgen er nog 1of 2, plus nog een pagina met foto's. En wellicht nog een nawoord.

Begonnen ...

Deze week viel de beslissing. Het moet er maar van komen. Het ligt al heel lang klaar. Uitgeprint en al verschillende keren gelezen door Ada. 'Daar moet je iets mee doen ...'. Maar het was nog niet af, vond ik, het laatste hoofdstuk ontbrak. En dat was ook zo moeilijk om te doen, om te bedenken hoe je het op moest schrijven, maar ook om de blik naar binnen te richten en bij jezelf te rade gaan, hoe het nou na die tijd verder gegaan is, waar het je gebracht heeft, hoe het je gevormd heeft. Heel erg moeilijk.

Bouwen aan een monument, zo heb ik het deze week maar omschreven, op mijn andere Weblog 'God is in de stilte'. Na het overlijden van Opa afgelopen dinsdagavond viel de beslissing. Heb ik alles opgezocht, de uitgeprinte versie, en alles wat op de floppy stond. Lang vervlogen tijden ...

Ter herinnering aan onze zoon Nathaniel, geboren op 24 december 1990, overleden op 8 februari 1991.

Gebaseerd op een bijgehouden dagboek, destijds aanbevolen door onze kraamzuster Gerda, toen hij nar het ziekenhuis moest. Uitgewerkt en voorzien van aanvullingen, gedachten en gebeden, zeven jaar na dato. Eerder durfde ik mijn eigen pijn niet onder ogen te zien. Omdat schrijven over je emoties niet gaat vanuit je emoties. Er moet (enige) afstand zijn. Vond ik toen. Inmiddels denk ik daar wel anders over.

Na overleg met Ada besloten om de publicatie op te starten in de vorm van een Weblog. Een boekje is handiger ja, maar ik wilde toen in ieder geval niet gaan leuren met een boekje over mijn eigen emoties, ons eigen verdriet te koop zetten. Het zou wel bedoeld zijn voor kleine kring, maar toch, publiciteit is als introvert mens niet mijn prioriteit. Inmiddels denk ik ook daar wat genuanceerder over ...

De titel van dit weblog is 'Monument voor een parel'. De oorspronkelijke titel van het manuscript was 'Een parel in God's hand', gebaseerd op het lied van Elly en Rikkert.

Een heftige periode uit ons gezinsleven. Open en bloot, naar buiten toe, kwetsbaarheid ten toon gespreid. Het gaat beginnen.

Langzaam aan. Stapje voor stapje. Want ik ga niet alles in een keer droppen. Ik moet er eerst zelf weer een keer doorheen. Door de emoties en door de tekst. En dat laatste hoofdstuk, ja, dat moet ook nog geschreven worden.

Maar dit was de eerste stap ...

***

Vandaag tussen de bedrijven door, de eerste pagina's aangemaakt en gevuld met de teksten die ik, zo veel jaren geleden, al had gemaakt. Dat gaat sneller dan ik dacht. Kwestie van doorlezen, knippen en plakken. Maar dit was de eerste fase, de moeilijkste komt nog.

Wel een vreemde gewaarwording zo op deze dag. Terwijl mijn schoonvader opgebaard staat, we vanmiddag als familie condoleance hadden, nu werken aan dit monument. Onwerkelijk. Twee levens, voorbij, maar ze raken elkaar wel. In mijn persoon. In mijn uitingen.