Vanavond weer drie pagina's online gezet. 'Het leven gaat verder ...', 'Weer een wonder' en de laatste met de foto's van toen. Slechte kwaliteit, dat wel. Ingeplakte albumfoto's ingescand met een niet zo beste scanner, maar op internet is het nog wel te bekijken. In een latere fase wellicht nog een betere kwaliteit foto's proberen te uploaden. Voorlopig is er in ieder geval iets te zien.
En te lezen.
Het proces nadert zijn voltooiing. Maar het moet nog wel worden voorzien van een Nawoord, een uitgebreide terugblik, nu geschreven, zoveel jaren later. Waar heeft het ons gebracht? Hoe zijn we nu geworden? Wat is er daarna allemaal gebeurd, in die éénentwintig jaar?
Waar ik feitelijk al die jaren tegen op heb gezien, het proces van afronding en verwerking, dat daagt nu weer levensgroot op. Een niet te beklimmen berg. Een niet met woorden te slechten hindernis. Graven in de ziel. Dit kun je niet zo maar afdoen met een luchtige afsluiter, een losse opmerking van 'dit was het dan'.
De uitdaging roept. Nog steeds. Jaja, ik kom eraan. Ik geef mij niet zomaar gewonnen. Het moet. Het monument moet af. De parel, ons kind, is het waard. De moeder wacht. En ik bid, zonder woorden. Hoeveel nachtjes slapen nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten